Kopaniarze to nieduża wieś leżąca w połowie linii prostej łączącej wsie Tarczyny i Tuczki.
Wieś została założona w 1737 roku jako osada leśna. W 1757 roku we wsi znajdowało się 7 gospodarstw i karczma. W 1883 roku było już 21 domów i 144 mieszkańców. Zabudowa tworzyła układ trójramiennej gwiazdy. W 1867 roku jedenaścioro katolickich dzieci uczęszczało do szkoły w Rybnie Pomorskim. W okresie międzywojennym istniała tu powszechna szkoła jednoklaso-wa. W 1928 roku uczęszczało do niej 35, a w 1937 roku - 47 uczniów. W 1928 roku wieś przyłączono do kuracji w Rybnie Pomorskim. Mieszkało tu wówczas 127 katolików. W 1930 roku we wsi było 19 domów. W 1938 roku wybudowano tu nową szkołę.
Do obiektów zabytkowych należą: drewniany budynek dawnej szkoły (1895 r.), murowany budynek poszkolny (1938 r.) oraz przydrożna figura. Ponadto we wsi znajduje się drewniany dom z około 1930 roku (numer 15) oraz murowane domy z początku XX wieku (numery: 1, 5, 6, 7, 10, 11, 17).
Położenie wsi z dala od szlaków komunikacyjnych sprawiło, że zachowały się tu znaczne połacie nieskażonej cywilizacją przyrody. Planuje się tu założenie dwóch rezerwatów. Pierwszy z nich o nazwie Kopaniarze ma znajdować się po wschodniej stronie wsi i zajmować obszar około 157 hektarów. Ma on służyć ochronie kompleksu borów mieszanych z enklawami łęgów i olsów. Drugi natomiast - zwany Torfowisko Kopaniarze, o powierzchni około 100 hektarów, ma mieć na celu ochronę najlepiej zachowanego w obrębie Welskiego Parku Krajobrazowego kompleksu torfowisk niskich. Warto dodać, że we wsi znaleziono ślady osadnictwa starożytnego oraz osadnictwa z XIII wieku.
źródło: "Przewodnik po zabytkach kultury materialnej Welskiego Parku Krajobrazowego" Wydanie II - poprawione, Autorzy tekstów: Jarosław Kapiński, Wanda Grodzka, Wydawca: Welski Park Krajobrazowy, ISBN 83-914630-0-1 str. 13
Wyświetl większą mapę
